Łukasz Wincenty Dublański jest artystą młodego pokolenia. Poszukiwania drogi życiowej nie przyszły łatwo, były poprzedzone innymi próbami, m. in. studiowa- niem biologii na Uniwersytecie Toruńskim. Decyzje te związane były mocno z sze- rokimi zainteresowaniami i niepowtarzalną osobowością, która dopiero w malar- stwie może znaleźć możliwość wypowiedzi i przemyśleń.
W swej twórczości prezentuje postawę pełną ekspresji, uporu i zdecydowa- nia. Wywodzi swe malarstwo z nurtu figuratywnego, by poprzez wewnętrzne niepokoje posunąć się dalej, w głąb swojej wyobraźni, a następnie przetworzyć odczucia i zapisać kolorami na obrazach, oddając nastrój tej wypowiedzi poprzez formy oraz barwy bliskie malarstwu nieprzedstawiającemu.
Grażyna Stojak
Już od pierwszego spotkania z Łukaszem postrzegam go jako człowieka opętanego obsesją sztuki, a zwłaszcza malarstwa. Tworzenie znajduje się w centrum jego życia jak ogromny totem dziwacznego bóstwa, którego szamanem jest on sam. Dlatego jego malarstwo ma w sobie coś z tajemnicy, medytacji, refleksji a nawet terapii i wraz z malarzem stanowią nierozerwalny duet.
Również w naszej przyjaźni, malarstwo odgrywa bardzo ważną rolę, dzięki czemu miałem okazję widzieć prawie wszystkie jego obrazy a czasem cały proces ich powstawania.
Prace Łukasza pozostają w bardzo silnym związku z jego emocjami, przeżyciami i nierzadko są obrazem jego stanu psychicznego. Niektóre zjawiają się niemalże samoistnie w euforii malarskiego uniesienia, inne w zegarmistrzowskim skupieniu, cicho z mozołem pokrywają powierzchnię płótna. To co najczęściej znajdujemy na obrazach Łukasza to świat stojący na pograniczu abstrakcji i niezwykłej baśniowej rzeczywistości, pełnej postaci ludzkich, czasem zwierząt i rzeczy, których pochodzenia doszukiwać się można jedynie w podświadomości twórcy. Są one otoczone przestrzenią którą wypełnia nierealne wręcz światło, budowane z bardzo wrażliwie dobieranych barw. Właśnie ta wszechobecność koloru daje początek kształtom, sylwetkom raz monumentalnym i bardzo skonkretyzowanym, kiedy indziej mglistym i wątłym które do swego istnienia potrzebują zaangażowania widza. Te cechy malarstwa Łukasza Dublańskiego znaleźć można również w obrazach interpretujących otaczającą nas rzeczywistość czyniąc końcową wizję bardzo osobistą.
Obrazy prezentowane na wystawie dają możliwość spojrzenia na twórczość Łukasza Dublańskiego z ostatnich kilku lat, ukazując nam jego malarski rozwój, dlatego możemy tu odnaleźć prace niekiedy bardzo zróżnicowane w formie i kolorze przez co dokładniej unaocznia się związek wystawy z wciąż zmieniającym nas czasem i skłonnością autora do coraz to nowych eksperymentów.
Piotr Lewandowski